Terwijl ik mijn lokaal startklaar maak, bedenk ik wat mijn groep dit jaar vooral nodig zou kunnen hebben. Het afgelopen schooljaar heb ik de kinderen stuk voor stuk zien groeien, vlak daarbij ondergetekende niet uit. Ik geloof dat je het beste tot leren kunt komen als je je bewust bent van je kwaliteiten en daarbij hoort ook een flink stuk doorzettingsvermogen..

De kinderen waarmee ik komend jaar het onderwijs mag maken, beschikken allemaal over ware cadeautjes, maar doorzetten wil nog weleens een dingetje zijn. Ik wilde een manier bedenken om het schooljaar te starten over dit onderwerp. Maar ja hoe doe je dat toch. Ik hoef en wil de kinderen niet overtuigen dat het belangrijk is door te zetten. Ze gaan dan met hun hakken in het zand en tot op een bepaalde hoogte kan ik ze niet anders dan gelijk geven. Weer zeg ik het: onderwijs maak je samen. En toch…ja tóch wilde ik het schooljaar starten met dit thema. Alleen bleef de vraag door mijn hoofd spoken: Hoe? Hoe zal mijn aanpak zijn? Waar ligt de uitdaging?

De afgelopen maanden liep ik met ideeën rond om een prentenboek te schrijven. Op een gegeven moment was er een verhaal en de bijbehorende tekeningen zaten perfect in mijn hoofd. Alleen kreeg ik de tekeningen niet op papier. Terwijl ik dit schrijf en zachtjes terug lees, hoor ik mijn dochter opeens zeggen: “Nog niet.” Ik kijk verbaasd naar rechts. Mijn dochter ziet dit, glimlacht en herhaalt wat ze heeft gezegd. “Je zegt dat je de tekeningen niet op papier krijgt, maar het lukt je NOG niet.” Dat klopt. Het lukt me nog niet en eigenlijk zie ik het niet meer zitten om verder te gaan, blijft míjn doorzettingsvermogen op een laag pitje staan en ben ik van plan mijn idee om het prentenboek daadwerkelijk een gezicht te geven in de ijskast te stoppen of helemaal niet meer uit te voeren. Een waar frustratiemoment. Ik merk dat ik nu zelf in de leerkuil ben beland en er zo snel mogelijk aan de linkerzijde weer uit wil klimmen. Frustratie, frustratie, frustratie. Mijn frustratie bleef niet onopgemerkt en mijn dochter vroeg aan mij of zij de tekeningen mocht maken. In eerste instantie twijfelde ik, maar ik had niet veel nodig om te worden overtuigd. Toen ze klaar was, stuurde ik mijn tekst en haar tekeningen naar de drukker en een aantal dagen later lag er een prachtig prentenboek voor me. Vol goede moed ging ik verder met de voorbereiding van het schooljaar.

Op de eerste schooldag heb ik het prentenboek voorgelezen en de daarbij behorende uitdagende opdrachten door de kinderen laten uitvoeren. Opdrachten waarbij de leerkuil vrijwel direct door hen werd bezocht. De kinderen hingen aan mijn lippen en ik kreeg zelfs groeicomplimenten. Yes! Een geslaagde start van het schooljaar en ik ben dan ook benieuwd naar de rest. Hoe dit zich verder zal ontwikkelen. Hoe zit het eigenlijk met jouw doorzettingsvermogen? Hoe vaak ben jij begonnen aan een opdracht en liep je vast waardoor je besloot het op te geven? In mijn volgende blog geef ik je weer een kijkje in mijn keuken, mijn klas en laat ik je weten wat ons zoal bezig houdt.

-uit ‘Dagboek van een juf die groeit, maar ook weleens vast loopt’-

Over de gastblogger: Monique Kroes (1974) is werkzaam als leerkracht in het primair onderwijs. Zij geeft les aan hoogbegaafde kinderen en begeleidt hen waar nodig. Monique beschikt over behoorlijk wat kennis over het onderwerp leren-leren en draagt dit graag over door mét de kinderen op zoek te gaan naar een aanpak wat werkt.