Gastblog deel 2: De eerste echte stap

Met trillende vingers typ ik deze blog. Hoewel ik me realiseer dat ik iedere keer ondanks de vastlopende momenten ook mag groeien, is me in de negentien jaar dat ik in het onderwijs zit iets overkomen waarvan ik alleen maar heb mogen dromen.

Luuk is een jongen waarbij het belangrijk is dat je hem ziet, begrijpt en de ruimte geeft om zich te mogen ontwikkelen. Als ik nog niet met hem op dezelfde frequentiegolf zit, kan er van beide kanten onbegrip ontstaan en eerlijk is eerlijk: er zijn weleens behoorlijk harde woorden gevallen. Een stuk handelingsverlegenheid van mijn kant en van zijn kant het gebrek aan erkenning van zijn gevoel. Ik leer Luuk op dit moment steeds beter te begrijpen en zo ook wat hij nodig heeft. Zich veilig bij mij voelen doet hij m.i. nog niet en dat dit een veronderstelling dan wel misvatting is, is me gisteren heel erg duidelijk geworden.

Na de training positieve psychologie-optimisme kun je leren van Floor Raeijmaekers waarbij ik heb geleerd en gehoord dat er bij elk kind een opening te vinden is, was ik daar nog niet geheel van overtuigd. De handvatten, tips en tools die ik toen heb gekregen, zorgden bij mij voor een teleurstelling, omdat ik ze vol goede moed inzette, maar bij Luuk werkte het niet. Hij gaf voor mij geen dan wel niet de gewenste antwoorden. Het bracht me van mijn pad en ik was ervan overtuigd hier niet meer op te komen. Mijn onvoorwaardelijke geloof en vertrouwen in Luuk hebben er uiteindelijk wel voor gezorgd dat ik dit keer een allereerste echte stap heb gezet in mijn relatie met Luuk.

We zijn nu op kamp en onder andere Luuk vindt het spannend om op een andere plek te zijn. Rond een uur of negen wordt mij gevraagd even naar Luuk te komen, omdat hij iets met mij wil bespreken. Hij wil naar zijn ouders, naar huis. Ik vraag Luuk wat hij nodig heeft en zie zijn worsteling. Luuk zegt het niet zo goed te weten. Voorzichtig zegt hij dat hij naar huis wil, maar aan de andere kant wil hij het ook proberen. Er gaat van alles door me heen. Hoor ik het goed? Luuk begint zich voor me open te stellen. Ik stel me kwetsbaar op en vertel hem dat ik het ook spannend vind om op een andere plek te zijn. We spreken met elkaar af dat hij wat gaat lezen of een andere manier van afleiding zoekt. Ook spreken we af dat ik hem over een uur weer een bezoek zal brengen. Na ruim een uur geeft Luuk aan het nog wel spannend te vinden en hij besluit het toch te proberen. We maken nieuwe afspraken en wanneer ik weer bij Luuk ga kijken, breekt hij. Het lukt hem nog niet en na mijn vraag of hij vindt dat hij heeft gefaald, knikt Luuk bevestigend. Vanaf dat moment merkte ik dat deze woorden iets bij mij losmaakte. Ik vermoed dat Luuk zich op dat moment veilig genoeg voelde om zich op deze manier voor me open te stellen. Er is een grote stap gezet en dat doet mij heel veel. Ook Luuk weet ik door middel van positieve psychologie te bereiken.

Luuk voelt zich veilig genoeg bij mij; hij heeft aangegeven wat hij nodig heeft….

Luuk voelt zich veilig genoeg bij mij; hij heeft aangegeven wat hij nodig heeft….

Luuk voelt zich veilig genoeg bij mij; hij heeft aangegeven wat hij nodig heeft….

…..en met deze woorden herhalend in mijn hoofd, maak ik een vreugdedans….

Luuk voelt zich voldoende veilig en de eerste echte stap is gezet. Yesssss!!!!!

Uit: dagboek van een juf die groeit, maar ook weleens vastloopt