Door: Monique Kroes

De afgelopen week heb ik de kinderen uitgedaagd door ze een opdracht te geven waarbij ze vrijwel direct de leerkuil in mochten stappen en ze aan de slag zijn gegaan met hun mindset. Niet alleen de kinderen werden uitgedaagd. Ook ík ging de uitdaging aan, namelijk niet mét de kinderen de leerkuil te bezoeken, maar ze zelfstandig aan de opdracht te laten werken.

Ik werd gedwongen mijn eigen leerkuil te bezoeken en niet het eerste aanspreekpunt te zijn als de kinderen hulp nodig hadden. Oftewel ik had de opdracht geen curlingleerkracht te zijn. Ik realiseer me dat ik nogal van de structuur ben, de kinderen toch best vaak de juiste kant op probeer te krijgen en ze misschien op gezette momenten te weinig ruimte geef vanwege de heftige emoties die ik op dat moment zie tijdens het leerproces. Ik ervaar dat ze op dat moment zo gefrustreerd zijn dat ik dan besluit ze op weg te helpen. De ene keer is dat misschien te snel en de andere keer laat ik ze te lang aanmodderen. Maar ja, wat is lang? Ik ben dan ook zoekende wanneer en op welk moment ik het kind het beste kan bijsturen.

Bij deze opdracht heb ik verschillende kinderen een briefje gegeven met een link en weer andere kinderen heb ik met een leerstrategie een toets begrijpend lezen laten maken. Naast de link kregen de kinderen nog wat materialen en gingen ze aan de slag.

Ik zag vrijwel direct bij aanvang dat een aantal kinderen vragen had en verlangden zij van mij dat ik hen op weg zou helpen. Hoe moeilijk ik dat ook vond, ik heb niet geholpen en liet ze bewust op zoek gaan naar wat voor hen werkte, maar ook wat niet werkte.

Ik moet wel bekennen dat wanneer een kind een opmerking maakte dat iets onmogelijk was, ik dan stiekem hints gaf door het kind te laten kijken naar andere kinderen. Isa, het kind waarvan je straks het eindresultaat ziet, zag ik bijvoorbeeld af en toe om zich heen kijken en omarmde net zoals de andere kinderen deze opdracht.

Tijdens deze opdracht had een aantal aangegeven deze opdracht leuk te hebben gevonden, maar dat er ook irritante momenten waren. Ik heb sommigen zelfs horen zeggen dat ze deze opdracht nooit meer wilden doen. Het enige wat ik op dat moment deed, was vriendelijk lachen. En ik gaf vervolgens aan dat er meerdere opdrachten zouden volgen waarbij een leeruitdaging zou worden aangegaan.

Aan het einde van deze uitdaging heb ik ze laten reflecteren op het proces en heb ik met behulp van de poster ‘de Mindset Flow’ van het Talentenlab, nog korte gesprekken gehad. De kinderen zijn iedere dag steeds bewuster bezig met hun mindset en dat vind ik mooi om te zien.

Los van het feit dat niet iedereen tevreden was over het eindresultaat, is het allemaal toch gelukt er aan de rechterkant van de leerkuil uit te klimmen. Ik heb zelfs van een aantal kinderen het verzoek gekregen dezelfde opdracht thuis nog een keer te willen maken en dat is voor mij een teken dat het experiment om de leeruitdaging aan te gaan, is geslaagd.

Nu de volgende leeruitdaging klaarleggen. Ik heb er zin in! Heerlijk om iedereen te zien groeien, maar ook de cadeautjes ik van de kinderen blijf krijgen.